Zastanawiamy się, jak to możliwe, że wychłodzona, wyniszczona suczka, pozbawiona sierści, przetrwała ostatnie mrozy. Co czuła? Jak bardzo cierpiała? A ci, którzy mieli się nią opiekować – co myśleli? Po co w ogóle wzięli psa? Ile jeszcze zwierząt przechodzi przez taki koszmar przez ludzką obojętność? Tym razem ktoś zdążył. Zgłoszenie przyszło w porę. Interwencja Straży Miejskiej i Powiatowego Lekarza Weterynarii nie pozostawiła wątpliwości – pies nie mógł tam dłużej zostać. Figa trafiła do schroniska. Ufna, łagodna, ale wyczerpana. Chwiała się na osłabionych łapkach, przerośnięte pazury utrudniały jej każdy krok. Od razu dostała ciepłe, izolowane pomieszczenie i najpyszniejszy posiłek z lekami – pochłonęła go w mgnieniu oka. Potem przyszła pora na kąpiel w leczniczych roztworach, pewnie pierwszą w jej życiu. Zmyliśmy brud, smród, ropę i pasożyty. Była cierpliwa, choć przerażona. Jeszcze nie rozumie, że teraz wszystko będzie inaczej. Że nie musi się bać. Że nie będzie już głodna i samotna. Teraz będzie tylko lepiej.